Buen diya Garzetica y toz es GaRzeters.
Os prexíns GaRzeteros d’ún maitín de plebia, y muita medrana enta iste mundo, qu’en zagueras mos ne ye pertocando ser bibindo, y que abremos desembolicar nusatros, como nunca nó se i fazié e n’antismás.
Ye como si n’esta-se o chuego a ras Cucañas, trucando con un tocho a l’aire, con os güellos baixo un pañuelo negruz de seda, bien preto, ta capeza, e que no se beiga cosa per baixo.
Y ye que, o camín per a bida, creigo que lo mos ne son dixando un diya zaga d’atro, muito más difizil y empliu de ruellos, que querendo u sin querer, mos ne ba a pertocar blincar, u escar belatro esbarre u camín, qu’en podamos trobar más escoscau ta fuyir ie.
Prexino que a soziedá abra de trobar ie una bida más alcorde con os nuestros alazet culturals y umanos.
Pienso que las prexonas de bién, difizilmén ban a poder blincar ixos zaborros que implen os camíns, y que son u semos, a lo rafe d’ún l’abismo cultural, y de trazas de bida, y prenzipios de sentir.
Istos regles u leis umáns, que mos ne dixoron os nuestros debampasaus, ya i leban sieglos con nusatros, y poqué a poqué, los mos ne quieren cambeyar, como si n’estasen una bufada u sóflo de zierzo que mos arrozega.
Creigo que i semos e n’ún camín empliu d’estorbos y zaborros per o sulero, que abremos de blincar y dixar dezaga, si queremos trobar ie bel esbarre, y peteneyar dica ra lut de l’Astro que cutio mos ne ha iluminau.
Tiengo a sensazión mi quiesta GaRzetica, que la bida cada begada en ye más difizil, per tot es entrepuzes, que mos surten y mos ne i fican cada diya más e n’a nuestra cutiana y simpla bida.
Ye como sí unas poquetas prexonas, s’en acoflaran e n’una mesa, sin denguna risponsabilidá, i en podesen dezidir o nuestro esdebenidero, e n’una partida de guiñote, arrodiaus per milentas de drogas, qu’en lis trestucan o tozuelo, y no son capables de bier a bida reyal de as prexonas y a situgazión d’a soziedá, u, de o suyo país, d’o suyo mundo d’arredol.
Ye un como una mena de chuego, que qui pierde a chugada, ha d’endrogar-se más si puestar, y dizirdir bella cosa, encara que i siga una indinida, que sólo estando uns diaples, se’n podesen prexinar.
Perque d’un chuego feito a amagatóns, per prexonas endrogadas, con as cartas marcadas, sólo pueden risultar, leis malbadas y sin garra umanidá ta una soziedá que confita en es suyos tautes, ¡No bi ha dreito!
Sisquia quiesta amiga, que es mandamases, que mos ne han d’ubrir a rota e n’a bida nuestra, lis ne biengan as buenas muxas, u as sabias bruixas, y en troben la buena endrezera, abentando todo mal ta es repuis, y tot es diaples y diapleróns, que i puedan trestucar-lis as capezas, y abriendo a l’Astro, y o zierzo, as finestras y balcóns, y s’en lis pueda jorear es tozuelos y bier a bida reyal, de tas ras prexonas que han en as suyas máns. ¡¡Sisquia.. !!
C.C.J.C