Chuan
Remeros y nostalgias d’unos abientos de frido y chelos
13 diciembre 2024

Ola quiesta GaRzetica..
Güei, Remeros y nostalgias d’unos abientos de frido y chelos.
Ya i semos e N’Abiento,
que ye un més de nieus, y muito frido.
Y a pena ta nusatros ye,
que a nieu ne beyemos poco,
u cuasi no ne beyemos,
per que se i regala ascape.
Remero fa más de sixanta anyos,
qu’encara en iba t’ascuela,
como n’abiento os omes,
con un orache de chelos, y tamién de muitas nieus,
per un regular con dorondón,
eban de quedar-sen en casa,
perque n’os cambos,
no poder fer pón.
Abegadas yera una semana,
Atrás podeban estar bellas,
y de cuan os mis Remeros no i plegan,
podeban estar mesmo meses, sólo que i fendo as fainas que se i feban n’a casa.
Yo i remero bellos diyas,
en que os lolos y país,
y toda familia chunta, arredol d’o fogaril,
febamos o disayuno,
parau per a nuestra mai, u podeba estar a maye.
Acoflaus e n’as cadieras u bel banco, y abegadas es ninos, e n’escamilletas,
ser dende o maitín,
dica ra zena,
a ra calor de bella toza.
A chén creigo que tenebanos menos zarrios, y profes que tamién menos obligazións.
Pero lo que si que no n’ebanos yeran, d’obligazións y de gastos.
Bueno quiesta GaRzetica maitín continaré, rezentando-te remeros y atro bel remero, d’antis-más.
Agora toz dixo con As Flamas d’o Fogaril, de Veremundo Méndez Coarasa, poema n’Aragonés Cheso.
Que n’os cambos poqué u nada se i podeba fer,
surtiban ta ras carreras, con palas y buenas xadas a bezinal, i escoscaban as carreras,
ta que os ninos y mais, podesen peteneyar,
uns enta ra escuela,
y es atrás, ta lo que i fese menister.
Carámbanos en es rafes,
Os tellaus yeran chelaus,
Os omes en as tabiernas,
Os fogarils enchegaus.