Buena tardi GaRzetica y GaRzeters. Buen probeito ta toz, perque prexino, que u soz chentando, u ya bi soz chentaus.
Un anchel con cara de diaple estié o miyo Anchel d’a Guarda y me cusira perén, enseguras que dende as estrelas m’acucuta (vigila) y piensa en yo.
A gora alto u baixo fan diez anyadas, bel diya tiengo exclatero que o miyo Anchel d’a Guarda ( que m,en creigo que toz en abemos o nuestro ) encara que no sigamos creyéns, u estemos uns malos pruticantes relichiosos, como ye o miyo caso.
Pero ye exclatero, que o que de ninos mos adentran de e a nuestra alma, mos ne queda ta la resta d’a nuestra bida cutio.. pase lo que pase.
Biha qui li clama prenzipios umáns, atros casolidas, un atros, de cualsiquier atra traza
Cutio mos fá pensar en os peyors intes d’a nuestra bida, e n’un ser que nunca no imos beyiu, u puestar qué sí, pero que no reconoxe-mos, u no quiere que lo econozcamos, y se mos ne amuestra, con diferéns caras, y mos ye imposible reconoxer-li.
Una tardi de tronada, per lo marxíns d’o Xalón, a metá camín de Torres enta Alagón, O zielo se’n torno negro en un ubrir y zarrar es güellos, se bi debantó una airera, que ascape bi aturó, pero cutio yera o zielo negruz de raso.
Yo y tornaba ya de Torres enta casa miya n’Alagón, dimpues d’esnabesar o puen d’o Xalón en Torres.
A lo que debante o tozuelo perqué a luz s’en yera amagando parixeba fer-se de nueis cuán yera estiu y podeba estar as siete da tardi. Pero yera Chulio asinas que no podeba estar ie. Paré cuenta que o zielo en yera negruz, per ser zarrau per as boiras.
Ascape pude beyer una figura umána con una cara reconoxible encara que nunca no en eba beyiu, con una riseta cuasi fastiosa, y bellas caras que sin charrar-me m’en diziban todo, ¡ ¡ Corre Chuan Corre, acubillate, que te biene bella cosa periglosa «(a lo menos ixo ye lo que sentí en a suya ri seta) dica que l’anchel dixaparexie en a negrura d’as boiras, y ya no ne torné nunca no más a beyer.
Ascape Empezipie a correr enta l’autopista y o puen per o que cal nabesar-la. Cuan me’n mancarban como ta nabesar treszientros metro nabesar o punen y yo cuasi xetrucuinau de correr, pude beyer a l’atro costau d’autopista una gran figura, no en yera o milloz pues ta a ubillar-me, pero vomrine corriendo con a luenga difuera y Hy gemprxipie a cayer piedra parellana a es guegosvde pirna
As alforchas que bi lebaba penchadas con bellas partituras mosicals as me’n puyé n’alto d’o tozuelo quietando-me d’a capeza a piedra, encara que per güembros y brazos sentía as pedradas.
A lo que y plegue ta figuera m’sadentre baixo o follache y as grandes brancas con as alforchas denzima d’o tozuelo, y anque remaches más chipiau que un bañista con balons y belo, a lo menos podíe quitar-me a piedra d’o tozuelo co as benditas alforchas. C
Bueno cuán a tronada remate, yo en yera chipiau, y os camïns emplius de bardo, bi torné china chana enta casa, trobandome-ie cuasi tos es auros mesmo o de yo tosd emplius de abollaus d’as piedras, y per suerte antiparti de bel tallaus no bi abie denguna prexona muerta.
Toda una suerte.
Buena tardi de istorias Ribereñas. Dica maitin
C.C.J.C