Chuan
O roido

Buen diya GaRzeta.
O roido.
Cuan a ras siet, encara no ye de diya,
en meyo d’o cambo,
arrodiau per carreteras,
autobias y autopistas,
no se siente o dispertar a dengún animal,
se podeba dizir, que se’n ha cambeyau de planeta.
Es alfalzes chipiaus,
os piet son emplius de bardo (ye normal) o maitino ye de Nobiembre,
no fa cosa d’aire, y o zielo ye estrelau.
No siento dengún paxaro cantar, tampó nó a es rabosos correr,
solo siento a lo arredol, o roido de autos, buses y cambións.
¡¡Pero que roidera sinyor!!
Isto ye un castigo dibino.
Una autopista a man dreita,
con unas bias d’o trén,
per dezaga una carretera,
y a mán cucha una autobia infernal.
De frén se’n beyen un sin fín de puntos royos,
que cuasi fan mál de beyer.
Me’n sabo que son molíns,
«ecoloxicos» (dizén) tanto como o pogreso,
de ras mesmas máns han surtiu
A lo lexos ye o grán Món,
que per agora mos ye dixando bibir… grazias.
Güe qui ha la mala suerte de bibir no guaire lexos d’una carretera,
dixará ta cutio d’ascuitar, a ra maí naturaleza,
perque como encarrañada, cosa quiere saber de nusatros.
Son es cambións, autobuses y autos, es que te rebellan,
son as fumeras negruzes o disayuno,
y ye a bida de totz lo que o planeta se’n ye chugando.
Creigo que ista reflexión no bale ta cosa,
o pogreso umán mos ne ha lebau enta una mala endrezera,
sin dengún ature en o camín.
En sisanta anyadas semos pasaus de aber un beiclo per cada muitas prexonas a güe,
que todos u cuasi, ne emos uno, a lo menos en o nuestro mundo.
Mal mundo imos creyau, y, con un esdebenidero laso.