Chuan

O Moncayo y es suyos chicorrons sers

2 febrero 2023

Ola quiesta GaRzeta, buen diya ta totz.
Güe continamos con O Frenesí de «Pilara» (Pilar Leza) ta que no ne dixe de leyer.

Ayer teneba ya parau lo miyo texto de güe,
pero abíe a mala fortuna de punchar en no sabo que puesto d’o mobil y..
¡ras..!! a empezipiar atra begada,
¡todo perdiu!! mala suerte.

Creigo que estioron es espritus Moncayinos, que no ne quereban que conta-se garra cosa d’ers.

Es Espritus de lo nuestro grán Cayo,
o nuestro Món,
sí o grán Món-cayo con es suyos dos nomes,
que mos ne dan un trezer.. «Moncayo»

Bueno pos charrando d’espritus, y de follet, y diapleróns,
he de dizir que per o grán Món,
es abemos a camatóns.

Son tantismos es que i bi’n-ha,
que ye imposible que,
es podamos contar.

Es follet son tan chicorróns,
que difizilmén es podemos beyer en primeras,
solo n’o silenzio de lo diya u de la nueí,
y ye allora cuan surten de es suyos refuxios.

Cuenta una istoria,
que as crabas moncayinas,
(una raza abezada ta o frido)
estarban amigas d’es follet y diapleróns,
y que un diya,
as crabas estarban paziendo, en unas chopleras de la Güecha,
cuan bieno una Güechada y se i lebo a ra craba.

Es espritus moncayinos que parón cuenta,
trucoron a totz es diapleróns y follet, de Cayo,
y allora todos a una,
nabesorón un rete,
( feito d’algodón )
de marchin a marchin d’a Güecha,
nabesando-la es follet,
per as ramas de los choplos,
y ligando-li-ne a es trallos,
y cuan yera cuasi afogada.

Estié asinas,
como es espritus podioron quitar-li de l’augua a ra craba,
y nepodioron salbar de ser afogada per l’aigua.

Istos chicorróns sers,
se’n dar a bier,
con cualsiquier esfrat,
puestar una fuella cayida d’un fabo,
puestar como un papel albandonau,
puen estar una forniga,
todo lis ne biene bién ta ser per o Cayo y que nusatros es umáns,
no lis-ne beigamos ie.

Son como ninos inozéns, que nunca aturan de chugar,
y es suyos chilos y bozes, nusatros as ne podemos sentir en o silenzio de cualsiquier gran tuta de Cayo.

Ye allora que se’n pueden gosar beyer y ascuitar,
como chugan en es arrigachuelos, y en
a lexania,
como corren y blincan, y cantan, y s’arriguen.

Abegadas parixen sers boladors,
un güitre, una aliga, un cuerzo, un coniello,
calsiquier animal,
mesmo esfrazaus d’escurzón u gripias.

Lis ne cuaca baixar dende a tuca d’o Món dica a mesma Bal de L’Ebro,
mas que más en o estiu y per as nueis ta dar-se-ne un capuzete en o Gran Rio.

Me pienso que mos han muita medrana a nusatros es umáns,
pos piensan que lis ne bamos a fer mal,
y ragón no lis ne manca.

Istos follet puyan y baixan o Cayo,
fendo-sen esbarizaculos, y en un inte són,
dende a tuca dica Morana,
en un abrir y de zarrar de os güellos,
entornando-ie a puyar, cantando cuan o zierzo sofla ta que no lis ne sintamos.

Pos istos follet,
me creigo que n’están,
es espritus d’os nuestros debampasaus,
que mos alguardan sin garra prisa,
pos han toda ra eternidá,
ta acarrazar-se-nos a o cuello y apochonar-nos,
que ta ixo estan es nuestros lolos y pais,
y tornar a estar todos chuntos, en ista redolada de Món de Cayo u es tres chuntas MONCAYO.

s r

Deja una respuesta

Esta web utiliza cookies propias y de terceros para su correcto funcionamiento y para fines analíticos. Contiene enlaces a sitios web de terceros con políticas de privacidad ajenas que podrás aceptar o no cuando accedas a ellos. Al hacer clic en el botón Aceptar, acepta el uso de estas tecnologías y el procesamiento de tus datos para estos propósitos. Más información
Privacidad