Chuan
Lo Güelo n’a branquilera
Buen y amaitinador diya, amiga GaRzeta.
Lo Güelo n’a branquilera.
A bida d’o lolo ye peteniando,
amonico sin tartir, bestiu de paño negro con güeina capada
y acoflau en su branquil.
Encara no en ye parau,
ta l’esdebenidero,
no conoxe o suyo diya..
anque ha bién exclatero,
que a er..
si que li ne reconoxerá.
Anque o lolo no ye alticamau,
sabe como ye a bida,
y que trobar-se cansau,
ye normal dimpues d’a corrida,
de tantas y tantas anyadas.
Debantando lo tozuelo pando, pando,
una birabola de coloricos bé, a lo suyo arredol,
con as colors de Larco de San Chuán.
L’agüelo se’n ye adormido..
estirazau.. de memoria,
con a güeinica de paño n’a cara,
y os güellicos debaixo.
A birabola ha i tornau,
ye d’atra color,
se’n l’ha aturau.. no sabo donde,
¡¡que no la i beyeba!!
cuasi no se’n dixaba beyer.
Ista en ye atra..
en ye negra,
como ro suyo trache.
O lolo se’n ba con era.